سید ناصر حسینی میبدی در مقدمه این اثر نوشته است: اگر نگارنده بخواهد دیدگاهی درست از زینبیات ارايه کند، این مجموعه را باید از دو زاویه بررسی نماید 1- مضامین عرفانی 2- بعد ادبی.

در قسم اول علامه ساعدی موفق بوده و توانسته است در بند بند کلام موزونش جانمایه عشق و عرفان را باور داشته و منزل به منزل تا وصال حضرت دوست را اندیشه و با یادمان قیام عاشورا دلباخته هدف آفرینش را ستایشگر باشد.

اما در قسم دوم اگرچه در بعضی از موارد شاید موازین ادب شعری رعایت نشده باشد، گاه گاه از بعد زیباشناسی نکات ادبی برجسته‌ای را به نمایش گذاشته است با تمام این امور چون دیوان در قسم اول دارای جایگاه رفیعی است، قسم دوم را تحت الشعاع خویش قرار داده و خواننده را به سوی مدارج عالیه عرفان رهنما می‌باشد. نگارنده بر آن عقیده است که اگر مرحوم علامه ساعدی فرصت می‌یافت و کتاب بازنویسی و نکات ادبی قبل از چاپ مورد نقد و بررسی قرار می‌گرفت، این مجموعه در ردیف سروده‌های عمان سامانی از ماندگاری‌های ادبی می‌شد. شاید دوستداران آن عارف واصل بر این عقیده بوده‌اند که تصرفی در کلام ننموده و به همان نحو که از دل آن بزرگ برخاسته و به زبان جاری شده، در اختیار ادب دوستان گذاشته شود.